1مقدمه: با افزایش سن و تضعیف توانایی های جسمی، ایجاد ترس از سقوط در سالمندان افزایش می یابد. این ترس بر کیفیت زندگی آن ها تاثیر گذاشته و فعالیت های روزمره را محدود می کند. خودمراقبتی به عنوان یک عامل موثر برای حفظ سلامتی و بهبود کیفیت زندگی سالمندان مطرح می باشد. این پژوهش با هدف تعیین تاثیر توانمندسازی بر اساس مدل 5A بر مدیریت بالینی خودکارآمدی سقوط، خودمراقبتی و کیفیت زندگی سالمندان انجام خواهد شد.
مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده موازی می باشد و جامعه پژوهش شامل 110 نفر از سالمندان بالای65 سال شهر گرگان می باشد که به روش نمونه گیری متوالی انتخاب می شوند و با بلوک بندی چهارتایی به دو گروه کنترل و مداخله تخصیص می یابند. گروه کنترل مراقبت های روتین مراکز خدمات جامع سلامت را دریافت می کنند و در گروه مداخله توانمندسازی بر اساس مدل 5A طی12 هفته انجام می شود. مدل 5A دارای5 گام می باشد که شامل: (Assess, Advice, Agree, Assist, Arrange) می باشد. ابزار گردآوری داده ها شامل فرم مشخصات دموگرافیک و پرسشنامه های Activities-specific Balance confidence scale، WHO-5 Well-Being و خودمراقبتی سالمندان می باشد که یک بار قبل از تخصیص تصادفی و سپس بعد از هفته دوازدهم توسط فردی که از گروه ها مطلع نیست تکمیل می شود. داده ها با استفاده از آزمون های آماری کای دو، دقیق فیشر و تی مستقل آنالیز می شود.
بحث: در این پژوهش انتظار داریم پس از اجراء مدل 5A، خودکارآمدی سقوط، خودمراقبتی و کیفیت زندگی سالمندان افزایش یابد. نتایج این کارآزمایی اطلاعات جدیدی در ارتباط با تاثیر توانمندسازی مبتنی بر مدل 5A جهت مدیریت بالینی خودکارآمدی سقوط، خودمراقبتی و کیفیت زندگی سالمندان ارائه خواهد نمود.